നമ്മുടെ സ്വന്തം എഴുത്തച്ഛന്‍ , കുരുവിയെ ഓര്‍മിപ്പിച്ച്‌ ഒരു കാക്ക

മലയാളത്തിന്റെ ജ്ഞാന സൌഭഗത്തിനു സ്നേഹാദരം

വയലാര്‍,വള്ളത്തോള്‍ അവാര്‍ഡുകളോടൊപ്പം പത്മഭൂഷന്‍ , ജ്ഞാനപീഠവും ,മാതൃഭൂമി പുരസ്കാരവും, എല്ലാ ബഹുമതികള്‍ക്കും മകുടം ചാര്‍ത്തിക്കൊണ്ട് ഭാഷാ പിതാവായ എഴുത്തച്ഛന്‍ പുരസ്കാരവും എം.ടി. വാസുദേവര്‍ നായര്‍ എന്ന മഹാപ്രതിഭയെ തേടി എത്തിയിരിക്കുന്നൂ. കഴിഞ്ഞ ഞായറാഴ്ചത്തെ മാതൃഭൂമി വാരാന്തപ്പതിപ്പില്‍ ശ്രീ.വി.രാജഗോപാല്‍ ‘കഥയുടെ എഴുത്തച്ഛന്‍’ എന്നപേരില്‍ നല്ലൊരു ലേഖനം എഴുതിയിട്ടുണ്ട്. എഴുത്തച്ഛന്‍ പുരസ്കാരം എം.ടി.ക്ക് കിട്ടുമ്പോള്‍ നമ്മള്‍ മലയാളികള്‍ക്ക് അഭിമാനിക്കാവുന്ന മറ്റൊരു കാര്യം കൂടിയുണ്ട്. തിരൂരിലെ തുഞ്ചന്‍ സ്മാരകം യാഥാര്‍ത്ഥ്യമാക്കാന്‍ മുന്നിട്ടിറങ്ങിയ മലയാളിയാണു എം.ടി. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ആത്മാവിന്റെ ഭാഗമായി ഈ സാംസ്കാരിക സ്ഥാപനം മാറി. തനിക്ക് ലഭിച്ച സമ്മാനത്തുക മുഴുവന്‍ തുഞ്ചന്‍സ്മാരകത്തിലെ കുട്ടികളുടെ ലൈബ്രറിക്കായി നല്‍കുമ്പോള്‍ നമ്മുടെ പ്രീയങ്കരനായ കാഥികനെ വണങ്ങാതെ വയ്യ ........ അദ്ദേഹം പറയുന്നൂ “ വാഗ്ദേവതയോടുള്ള എന്റെ ചില പ്രാര്‍ത്ഥനകള്‍ ....സത്യത്തില്‍ വാക്ക് എന്റെ മുന്നില്‍ പ്രത്യക്ഷപ്പെടണേയെന്നുള്ള പ്രാര്‍ത്ഥന. അതിന്റെ ഫലമായി ഞാന്‍ ആഗ്രഹിക്കുന്ന ചില വാക്കുകള്‍ എന്റെ സവിധത്തിലേക്ക് എത്തിച്ചേരുന്നു.ഞാന്‍ വിനയപൂര്‍വ്വം ആ വാക്കുകള്‍ നിരത്തി വെക്കുന്നു. എഴുത്ത് തുടങ്ങിയിട്ട് അനേകം വര്‍ഷങ്ങളായി. പക്ഷേ,പരീക്ഷാ ഹാളില്‍ ഉത്തരക്കടലാസ്സിനു മുന്‍പിലിരിക്കുന്ന ഒരു വിദ്യാര്‍ത്ഥിയുടെ ഉത്കണ്ഠയും ഭീതിയമുണ്ട് ഇപ്പോഴും എഴുതാനിരിക്കുമ്പോള്‍ . ഇളം പ്രായത്തില്‍ എഴുത്ത് ഒരു വിനോദമായിരുന്നു. ഇപ്പോള്‍ അത് സംഘര്‍ഷമാണു.” തന്റെ സിദ്ധികളെയും,പരിമിതികളേയും പറ്റി എം.ടി.ക്ക് തന്നെ നന്നായി അറിയാമെന്നുള്ളതാണു അദ്ദേഹത്തിന്റെ ശക്തിയും ചൈതന്യവും......

പെരുന്തച്ചന്‍ എന്ന സിനിമയില്‍ തച്ചന്‍ മകനോട് പറയുന്ന ഒരു രംഗമുണ്ട്.

“സിദ്ധികള്‍ ദൈവാനുഗ്രഹമാണു...ആലോചിച്ചിട്ടുണ്ടോ കണ്ണാ?

കണ്ണൻ ‘അതെ’ എന്ന് തലയാട്ടുന്നു.

പെരുന്തച്ചന്‍ വീണ്ടും:- “അദ്ധ്വാനം കൊണ്ട് അത് വളര്‍ത്താം. പക്ഷേ ആധാരം അനുഗ്രഹം കൊണ്ടേ കിട്ടൂ”.

അദ്ദേഹത്തിന്റെ വാക്കുകള്‍ ഇന്നത്തെ എഴുത്തുകാര്‍ പലയാവര്‍ത്തി വായിച്ച് മനസ്സില്‍ സൂക്ഷിക്കേണ്ടതാണു ആ മഹാ പ്രതിഭയ്ക്ക് മുന്നില്‍ ശിരസ് നമിക്കുന്നു.

കാലത്തിന്റെ കഥകള്‍

വൈല്‍ഡിന്റെ കുരുവിയും കുസുമത്തിന്റെ കാക്കയും

പത്തൊന്‍പതാം നൂറ്റാണ്ടിലെ ഐറിഷ് എഴുത്തുകാരനായ ഓസ്കാര്‍ വൈല്‍ഡ് എഴുതിയ വിശ്വ പ്രസിദ്ധമായ ഒരു കഥയുണ്ട്. 'The Happy Prince'. ആസന്നമായ മഞ്ഞുകാലത്തെ അതിജീവിക്കാന്‍ കൂട്ടുകാര്‍ക്കൊപ്പം ഗ്രാമങ്ങളും നഗരങ്ങളും കടന്നു പറന്നു വന്ന ദേശാടനപ്പക്ഷിയായ ഒരു തൂക്കണാം കുരുവി മരിച്ചു പോയ ഒരു രാജകുമാരന്റെ സ്മാരകമായ പ്രതിമയ്ക്ക് കീഴെ രാത്രികാല വിശ്രമത്തിനായി എത്തിച്ചേരുന്നു .ദിവസങ്ങള്‍ക്ക് മുന്‍പ് കൂട്ടുകാര്‍ക്കൊപ്പമാണ് ആ കൊടും യാത്ര അവന്‍ ആരംഭിച്ചതെങ്കിലും ഒടുവില്‍ കൂട്ട് പിരിഞ്ഞ് ഏകനായിപ്പോയതാണ് ! വഴിയോര വിശ്രമത്തിനിടയില്‍ തടാകക്കരയില്‍ കണ്ട ഒരു മുളം തണ്ടിനോടു തോന്നിയ പ്രണയമാണ് അവനെ കഷ്ടത്തിലാക്കിയത് ! പ്രണയ പരവശനായ അവന്‍ സ്ഥലകാല ബോധം വെടിഞ്ഞ് അവിടെ കൂടുതല്‍ നേരം ചുറ്റിത്തിരിഞ്ഞ് അവളോട്‌ കിന്നരിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചു !

"നേരം ഒട്ടും കളയാനില്ല ; ഇരുട്ടും ഹിമപാതവും യാത്രയ്ക്ക് തടസമാകും മുന്‍പ് ലക്ഷ്യസ്ഥാനത്ത് പറന്നെത്തണം" കൂട്ടുകാരുടെ മുന്നറിയിപ്പുകള്‍ അവന്‍ കേട്ടില്ലെന്നു നടിച്ചു . വളരെ വൈകിയാണ് ആ സത്യം ബോധ്യപ്പെട്ടത്.താന്‍ വഞ്ചിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു...! തനിക്ക് ഉള്ളത് പോലെ ദിവ്യമായ പ്രണയമൊന്നും അവള്‍ക്കിങ്ങോട്ട് ഇല്ല, ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കില്‍ സദാ ചുറ്റും വീശിയടിക്കുന്ന ആ തണുത്ത കാറ്റിനോട് അവള്‍ ഇത്ര അഭിനിവേശം കാണിക്കില്ലായിരുന്നു !

ബോധോദയം ഉണ്ടായി വന്നപ്പോള്‍ നേരം ഏറെ വൈകിയിരുന്നു. അപ്പോഴേയ്ക്കും കൂട്ട് കുരുവികള്‍ കാതങ്ങ ള്‍ക്കപ്പുറത്തെ സുരക്ഷിതത്വത്തിലേക്ക് പറന്നകന്നിരുന്നു! വൈകിപ്പോയി എന്നാലും ആഞ്ഞു പിടിച്ചു പിടിച്ചു പറന്നാല്‍ നഗരം കടന്ന കൂട്ടുകാര്‍ക്കൊപ്പം എത്താന്‍ കഴിയുമെന്ന് അവന്‍ വ്യാമോഹിച്ചു .അങ്ങനെയാണ് രാത്രി വളരെ വൈകി പറന്നു തളര്‍ന്നു ഒരഭയ സ്ഥാനം തേടി അവന്‍ ആ രാജകുമാര പ്രതിമയുടെ കാല്‍ച്ചുവട്ടില്‍ എത്തിച്ചേര്‍ന്നത് !

രാജകുമാരന്റെ ആത്മാവ് കുടിയിരിക്കുന്ന ഒരു പ്രതിമ കൂടിയാണ് അത് ! രത്നങ്ങളും വിലപിടിപ്പുള്ള മറ്റു വസ്തുക്കളും പതിച്ച പ്രതിമ .ശരിക്കും രാജകുമാരനെ പോലെ !നഗര മദ്ധ്യത്തില്‍ തലയുയര്‍ത്തി നില്‍ക്കുന്ന ആ പ്രതിമയ്ക്ക് രാവും പകലും ആ നഗരത്തില്‍ നടക്കുന്ന നല്ലതും ചീത്തയും ആയ എല്ലാ കാര്യങ്ങളും കാണാം .അദ്ദേഹം ജീവിച്ചിരുന്നപ്പോള്‍ ഒരിക്കലും കാണാതിരുന്ന ഞെട്ടിക്കുന്ന കാഴ്ചകള്‍ പോലും ! പക്ഷെ പ്രതിമ ആയതിനാല്‍ അദ്ദേഹത്തിനു ഒന്നും ചെയ്യാന്‍ കഴിയാതെ നിസഹായനായി ദുഃഖം പേറി കണ്ണീര്‍ വാര്‍ത്തു നില്‍ക്കുന്ന അവസരത്തിലാണ് നമ്മുടെ തൂക്കണാം കുരുവി അവിടെ കുടും മഞ്ഞു പെയ്യുന്ന ആ രാത്രിയില്‍ അഭയം തേടി എത്തുന്നത് ...

തന്റെ നഗരത്തിലെ ഹീനമായ കാഴ്ചകള്‍ കുരുവിക്കു രാജകുമാരന്‍ കാണിച്ചു കൊടുക്കുന്നു.ജീവിച്ചിരുന്നപ്പോള്‍ ചെയ്തുകൊടുക്കാന്‍ കഴിയാതിരുന്ന സഹായങ്ങള്‍ മരിച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോളെങ്കിലും തനിക്ക് വേണ്ടി അവര്‍ക്ക് ചെയ്തു കൊടുക്കണം എന്ന് അദ്ദേഹം കുരുവിയോടു അഭ്യര്‍ത്ഥിച്ചു. തന്റെ ശരീരത്തില്‍ പതിപ്പിച്ചിട്ടുള്ള വിലപിടിപ്പുള്ള രത്നങ്ങളും കല്ലുകളും ആഭരണങ്ങളും ദുരിതം പേറുന്ന പാവങ്ങള്‍ക്കായി കുരുവിയുടെ സഹായത്തോടെ അദ്ദേഹം വീതിച്ചു നല്‍കി .മരം പോലും കോച്ചുന്ന ആ കൊടും തണുപ്പില്‍ രാത്രി മുഴുവന്‍ അല്‍പ്പം പോലും വിശ്രമിക്കാതെ നിസ്സാരനായ തന്റെ ആരോഗ്യത്തെ മറന്ന് ആതുര ശുശ്രൂഷകളില്‍ മുഴുകിയ ആ പാവം കുരുവി തന്റെ ദൌത്യം പൂര്‍ത്തിയാക്കി തളര്‍ന്നു വിവശനായി പുലര്‍ച്ചയോടെ ആ രാജകുമാരന്റെ പാദത്തിനരികില്‍ വന്നണഞ്ഞു !

പിറ്റേന്ന് പ്രഭാതത്തില്‍ നഗരം ചുറ്റാന്‍ ഇറങ്ങിയ മേയറും മറ്റു പൌര പ്രമുഖരും ആ ഞെട്ടിക്കുന്ന കാഴ്ച്ച കണ്ടു . ഇന്നലെ വരെ നഗരത്തിന്റെ തിലകക്കുറിയായി പരിലസിച്ച ആ രാജ പ്രതിമ ഇന്നിതാ കണ്ണും കാതും കരളും ചൂഴ്ന്നെടുക്കപ്പെട്ടു വൃത്തിഹീനമായി ,നഗര പ്രൌഡിക്കപമാനപമാനമായി നിലകൊള്ളുന്നു .അവര്‍ ആ പ്രതിമ എത്രയും പെട്ടെന്ന് നീക്കം ചെയ്തു പുതിയതും മനോഹരവുമായ മറ്റൊരു പ്രതിമ (മേയറുടെ പ്രതിമ ആണെന്നാണ്‌ ഓര്‍മ)സ്ഥാപിക്കാന്‍ നടപടിയെടുത്തു . ഭംഗിയും വൃത്തിയും നഷ്ടപ്പെട്ട ,രാജകുമാരന്റെ ആത്മാവ് കുടികൊള്ളുന്ന ആ പ്രതിമ വടം കെട്ടി വലിച്ചു മറിച്ചിടുന്നതിനിടയില്‍ അവര്‍ അവിടെ നിന്ന് ഒന്ന് കൂടി കണ്ടെടുത്തു .. ആ പാവം കുരുവിയുടെ വിറങ്ങലിച്ച മൃതശരീരം...! കൊടും തണുപ്പേറ്റ് ഒരു വിറകുകൊള്ളിപോലെയായിത്തീര്‍ന്നിരുന്നു അത് !

അവരതിനെ  ചവറു കൂനയിലേക്ക് വലിച്ചെറിഞ്ഞു !
തുടര്‍ന്ന് രാജ കുമാരന്റെ പ്രതിമയുടെ ശേഷിപ്പുകള്‍ ഉരുക്കി സ്വന്തം പ്രതിമ പണിയണമെന്ന് ഓരോ കൌണ്‍സിലര്‍ മാരും മേയറും കലഹിക്കാന്‍ തുടങ്ങും . ആ കലഹം ഇനിയും അവസാനിച്ചിട്ടില്ലത്രേ .! തന്മൂലം അവിടെ മറ്റൊരു ശില്‍പം ഉയര്‍ന്നതുമില്ല !ലോഹപ്രതിമ ഉരുക്കിയപ്പോഴും ഉരുകാതെ കിടന്ന രാജ കുമാരന്റെ ഹൃദയം അവര്‍ കുപ്പത്തൊട്ടിയിലേക്ക്  വലിച്ചെറിഞ്ഞു .

ഋതുക്കള്‍ മാറി വന്നു .  ഇതിനിടയില്‍ ആ നഗരത്തിലെ മികച്ച രണ്ട് വസ്തുക്കളെ തിരഞ്ഞെടുക്കാന്‍ ദൈവം തന്റെ മാലാഖമാരോടാവശ്യപ്പെടുന്നു.
അവര്‍ തെരഞ്ഞെടുത്തതോ -  ആ ഹൃദയവും ,പാവം കിളിയുടെ മൃത ശരീരവും !

മനസിനെ ദ്രവീകരിക്കുന്ന കാലാതിവര്‍ത്തിയായ ആ കഥ വായിക്കുമ്പോളൊക്കെ  അറിയാതെ കരഞ്ഞു പോയിട്ടുണ്ട് .ലോകം മുഴുവനുമുള്ള ആസ്വാദക വൃന്ദം  മിഴിനീരോഴുക്കിയിട്ടുണ്ട് .

ജീവിച്ചിരിക്കുന്ന നമുക്കാര്‍ക്കും കാണാന്‍ കഴിയാത്ത അഥവാ കാണാന്‍ കൂട്ടാക്കാത്ത പലതും ആ പ്രതിമയുടെ കണ്ണിലൂടെ ഓസ്കാര്‍ വൈല്‍ഡ് എന്ന മഹാനായ എഴുത്തുകാരന്‍ ലോകത്തിനു കാണിച്ചു കൊടുക്കുന്നു . ഒരു കുഞ്ഞു കുരുവി ചെയ്യുന്ന നിസ്വാര്‍ഥമായ നന്മകള്‍ പോലും കൊലകൊമ്പന്മാര്‍ എന്ന് അഹങ്കരിക്കുന്ന മനുഷ്യര്‍ സ്വന്തം സമൂഹത്തിനു വേണ്ടി ചെയ്യാന്‍ കൂട്ടാക്കുന്നില്ല എന്ന് അദ്ദേഹം നന്ദികെട്ട മനുഷ്യകുലത്തെ  ലജ്ജിപ്പിക്കും വിധം ഉറക്കെ വിളിച്ചു പറയുന്നു !

പി .കെ .കുസുമ കുമാരിയുടെ കാക്കപ്പുരാണം എന്ന കഥ വായിക്കുമ്പോള്‍ നല്ലവനായ ആ രാജകുമാരനെയും അതിലേറെ നല്ലവനായ ആ പാവം കുരുവിയേയും ഒരിക്കല്‍ക്കൂടി ഓര്‍ത്തു പോയി ..അത്രയൊന്നും ഇല്ലെങ്കിലും അത് പോലൊരു സന്ദര്‍ഭവും അത്തരം ഒരു ഫീലും തന്നത് കൊണ്ട് ഈ കഥ എന്റെ മനസിലും ചെറു തിരയിളക്കം സൃഷ്ടിച്ചു

സാധാരണ മനുഷ്യര്‍ ജീവിതപ്പാച്ചിലിനിടയില്‍ കാണാതെ പോകുന്ന ഒരു പാടുകാര്യങ്ങള്‍ ദീര്‍ഘ ജ്ഞാനികളായ എഴുത്തുകാര്‍ നമുക്ക് കാണിച്ചു തരുന്നു .അവര്‍ പൂച്ചയെയും ,കാക്കയെയും പട്ടിയെയും പ്രതിമയെ യും ഒക്കെ കഥാ പാത്രങ്ങളാക്കി ,അവര്‍ക്കു ഭാഷയും വികാരങ്ങളും അനുഭവങ്ങളും നല്‍കി സഹൃദയ സമക്ഷം എത്തിക്കുമ്പോള്‍ ഉദാത്തമായ കണ്ടെത്തലുകളും ,ജീവിതത്തിനും സംസ്കാരത്തിനും അത്യന്താപേക്ഷിതമായ തിരിച്ചറിവുകളും വായനക്കാരന് ലഭിക്കുന്നു .ആ അര്‍ത്ഥത്തില്‍ ആസ്വാദകരെ ചിന്തിപ്പിക്കാന്‍ ഈ കൊച്ചു കഥയ്ക്ക് കഴിയുന്നുണ്ട്. ഇത് വായിക്കുമ്പോള്‍ ഇങ്ങനെയോ ഇതിലേറെയോ തിരിച്ചറിവുകളും തോന്നലുകളും നിങ്ങള്‍ക്കും ഉണ്ടായേക്കാം .ഹാപ്പി പ്രിന്‍സ്‌ എന്ന കഥയും തേടിപ്പിടിച്ചു വായിക്കാന്‍ മറക്കേണ്ട .

ബ്ലോഗില്‍ കഥയുടെ പുതുവസന്തങ്ങള്‍ വിരിയുന്ന കാഴ്ചയാണ് കഴിഞ്ഞ ദിവസങ്ങളിലെ ബൂലോകസവാരിയ്ക്കിടയില്‍ കാണാന്‍ കഴിഞ്ഞത്. കഥകളില്‍ പുതിയ സങ്കേതങ്ങള്‍ കൊണ്ടുവരാനും ഭാഷാപരമായ പരീക്ഷണങ്ങള്‍ കൊണ്ടുവരാനും നമ്മുടെ ബ്ലോഗ്‌ കഥാകൃത്തുക്കള്‍ നടത്തുന്ന ശ്രമങ്ങളെ അഭിനന്ദിക്കാതെ വയ്യ. നിലവിലുള്ള ബ്ലോഗ്‌ എഴുത്ത് രീതികളെ മാറ്റി മറിക്കുന്ന പുത്തന്‍ ഊര്‍ജ്ജം ഈ രചനകളില്‍ കാണുന്നത് കഥാസ്നേഹികളെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ആശാവഹമാണ്.

മടുപ്പിക്കുന്ന നഗരജീവിതത്തില്‍ നിന്നും ഗ്രാമത്തിന്റെ പച്ചപ്പിലേക്ക് സ്വന്തം വേരുകള്‍ തിരഞ്ഞുള്ള യാത്രയാണ് ഗ്രാമത്തിലെ എന്റെ വീട് എന്ന കഥയിലൂടെ അബ്ദുല്‍ നിസാര്‍ ,അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ മുഖക്കണ്ണട എന്ന ബ്ലോഗിലൂടെ പറഞ്ഞത്.... അപരിചിതമായ കഥാമേഖലയിലൂടെ കഥാപാത്രങ്ങള്‍ക്കൊപ്പം നമ്മളും യാത്ര ചെയ്യുന്ന ഒരു അനുഭവമാണ് ഈ കഥ നമുക്ക്‌ തരുന്നത്..

ബ്ലോഗര്‍ എന്ന നിലയില്‍ പുതുമുഖമെങ്കിലും "മാനസി" എന്ന കഥാകാരി ബ്ലോഗിനപ്പുറം സാഹിത്യലോകത്ത് സുപരിചിതയാണ്...ലോകത്തിന്റെ കപടതകള്‍ കണക്കിലെടുക്കാതെ സ്വയം ഒരു പ്രണയത്തിന്റെ ലോകം തീര്‍ത്ത്‌ അതില്‍ ജീവിക്കുന്ന ലീന വര്‍ഗീസ്‌ എന്ന പെണ്‍കുട്ടിയുടെ നിസ്സംഗമായ ആത്മഗതങ്ങളില്‍ ഇതള്‍ വിരിയുന്ന മയില്‍പ്പീലിയും വാഷിംഗ് മെഷീനും എന്ന കഥ ശക്തമായ ഭാഷ കൊണ്ടും പ്രമേയം കൊണ്ട് ശ്രദ്ധിക്കപ്പെടേണ്ട ഒന്നാണ്. സ്ത്രീപക്ഷ എഴുത്തുകളില്‍ നിന്നും വേറിട്ടൊരു തലമിതിനുണ്ട് എന്ന് ഉറപ്പിച്ചു പറയേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. പുതിയ കാലത്തിന്റെ കഥാരീതികളെ ബൂലോകത്തിനു പരിചയപ്പെടുത്താന്‍ മാനസിയുടെ നിറസാന്നിധ്യം ബ്ലോഗ്‌ സാഹിത്യത്തിന് ആവശ്യമെന്നു തോന്നുന്നു. സ്വാഗതം ചെയ്യാം നമുക്കവരെ ബൂലോകത്തിലേക്ക്.

സൈബര്‍ ലോകത്തിന്റെ കെട്ടുകാഴ്ച്ചകള്‍ക്ക് നേരെ വാഗ്ശരങ്ങളെയ്യുന്ന നബീസുവിന്റെ അബ്ഡേറ്റ്കള്‍ എന്ന കഥയിലൂടെ ആറങ്ങോട്ടുകര മുഹമ്മദ്‌ വായനക്കാരെ ഇരുത്തി ചിന്തിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്.. ജീവിതഗന്ധിയായ കഥ, ഒട്ടേറെ നൊമ്പരപ്പെടുത്തുന്ന സന്ദര്‍ഭങ്ങളിലൂടെ കടന്നു പോകുന്ന കഥാഗതിയും ശക്തമായ എഴുത്തിലൂടെ കഥാകാരന്‍ വരയ്ക്കുന്നത് കപടമായ ഒരു ലോകത്തിന്റെ നേര്‍ചിത്രമാണ്.

മനസ്സിനെ വല്ലാതെ മഥിച്ച ഒരു കഥ. ഉസ്മാന്‍ ഇരിങ്ങാട്ടിരി യുടെ ബ്ലോഗില്‍ . ഒരു ചുവന്ന നദി ഒഴുകി വരുന്നു കഥ തുടങ്ങുന്നത് ഇങ്ങനെയാണു.... ‘നൂറുജ ഹോസ്പി റ്റലിലെ ഇന്റന്‍സീവ് കെയര്‍ യൂണിറ്റിന്റെ തണുത്തുറഞ്ഞ കട്ടിലില്‍ കിടന്ന് അയാള്‍ കണ്ണ് തുറക്കുമ്പോള്‍ ജീവിതത്തിലെ നാലു ദിനരാത്രങ്ങള്‍ അയാളറിയാതെ നഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നൂ.’ ഇത് ഞാനിവിടെ എടുത്തെഴുതാന്‍ ഒരു കാരണമുണ്ട്. നമ്മള്‍ ഒരു കഥ എഴുതുമ്പോള്‍ അതിനുള്ളിലെ ആശയം (കഥാസാരം ) എന്താണു എന്ന് തുടക്കത്തിലെ രണ്ട് മൂന്ന് വരികളില്‍ നിന്നും വായനക്കാ ര്‍ക്ക് മനസ്സിലാകണം എന്നൊരു അലിഖിത നിയമമുണ്ട്. എം.കൃഷ്ണന്‍ സാര്‍ ‘സാഹിത്യ വാരഫലത്തിലൂടെ പലതവണ ഇത് പറഞ്ഞിട്ടുമുണ്ട്. ഇതു എല്ലാവരും അനുസരിക്കണം എന്ന് ഞാന്‍ പറയുന്നില്ലാ അത് എഴുത്തുകാരുടെ സ്വാതന്ത്ര്യം.....

ഇനി ഈ കഥയെപ്പറ്റിയാണെങ്കില്‍ മനോഹരം എന്ന ഒറ്റവാക്കില്‍ ഞാന്‍ൻ ഒതുക്കുന്നു.കാരണം ഇതിലെ അവസ്ഥ ഞാന്‍ ഒരിക്കല്‍ അനുഭവിച്ചതാണു...ജീവന്‍ തിരികെ കിട്ടിയെങ്കിലും സമാനമായ ഒന്നാണ് എന്റെ ജീവിതത്തിലും ഉണ്ടായത്....

ഇങ്ങനെ മുറുക്കരുത് plss…ഇങ്ങനെയൊരു തല വാചകം ‘അരുണകിരണങ്ങള്‍’ എന്ന ബ്ളോഗില്‍ ശ്രീ.അരുണ്‍ എഴുതിയപ്പോള്‍ . വിചാരിച്ചു അത് വെറ്റില ചവയ്ക്കുന്നവരെ ഉദ്ദേശിച്ചാകുമെന്ന് . വായിച്ച് തുടങ്ങിയപ്പോഴാണു അത്,ശ്രീ അരുണിനു തന്നെ പറ്റിയ ഒരു ‘പറ്റാ’ണു എന്ന് മനസ്സിലായത്. അരുണ കിരണങ്ങള്‍ ഹാസ്യം ഈ സഹോദരനു വഴങ്ങും എന്ന് മനസ്സിലായി എങ്കിലും വിഷയങ്ങള്‍ തിരഞ്ഞെടുക്കുന്നതില്‍ കുറച്ചുകൂടെ വ്യത്യസ്തത വേണം എന്നൊരു അഭ്യര്‍ത്ഥനയുണ്ട്...

പിന്നെ വെറ്റില മുറുക്കുന്നവര്‍ക്ക് ഒരു അറിയിപ്പ്... വെറ്റില ഒൌഷധ ഗുണമുള്ള ഒരു സസ്യപത്രമാണ്...എന്നാല്‍ ഇതില്‍ അഞ്ച് അമ്പുകള്‍ അടങ്ങിയിരിക്കുന്നു.1.കാമ്പ്, 2,നാമ്പ്, 3.തുമ്പ്, 4ഞരമ്പ്, 5,പാമ്പ്...ഇതില്‍ പാമ്പ് എന്നു അറിയപ്പെടുന്ന ‘സംഭവം’ അടങ്ങിയിരിക്കുന്നത് വെറ്റിലയുടെ അടിഭാഗത്താണു.അതിന്റെ വീര്യം കെടുത്താനാണു ചുണ്ണാമ്പ്’ (നൂറു) തേക്കുന്നത്...

മദ്യപിക്കുന്നവര്‍ക്കും അഞ്ച് നിര്‍ദ്ദേശം ‘പഞ്ചപകാരം’ എന്നപേരില്‍ ‘അഷ്ടാംഗഹൃദയ’ ത്തില്‍ പറയുന്നുണ്ട്..... പകലരുത്,പലരരുത്,പറയരുത്.പാലരുത്,പഴമരുത്.. 1, പകലരുത് = രാത്രി സേവമതി, വെള്ളമടിച്ചാല്‍ ഉടനെ കിടന്ന് ഉറങ്ങിക്കോളുക..പകലായാല്‍ വല്ല വേണ്ടാതീനവും തോന്നും,നാട്ടുകാര്‍ പെരുമാറും.2, പലരരുത് = കൂട്ടം കൂടിയിരുന്ന് മദ്യപിച്ചാല്‍ കുംഭ നിറയുന്നതറിയില്ലാ...അവസാനം ഇഴഞ്ഞേ പോകാന്‍ പറ്റൂ. 3, പറയരുത് = ‘ഞാന്‍ വെള്ളമടിച്ചു പിമ്പി രിയാണേഎന്ന് കൂകിക്കോണ്ട് നടന്നാല്‍ ഉള്ള മാന്യതയും പോകും. 4 പാലരുത് = മദ്യപിച്ചിട്ട് പാലുകുടിക്കരുതെന്ന് ആയൂര്‍ വേദം രണ്ടും വിഭിന്ന സ്വഭാവക്കാരാണു. ഛര്‍ദ്ദിക്കും എന്ന് ഉറപ്പാ...കരളിനെ രക്ഷിക്കാന്‍ കാമലാരിക്ക് പോലും പറ്റില്ലാ. 5..പഴമരുത് = കിക്ക് കൂടും അറിയാതെ കിടപ്പ് ഓടയിലാകും

കവിതകള്‍ ആധുനികമാകും'പോള്‍ ' മൂന്നാം പക്കം കാലൊച്ചകേള്‍ക്കാം

സാഹിത്യ ഭാഷയില്‍ നൂതനത്വം കടന്നു വരുന്നത്തിന്റെ ലക്ഷണങ്ങള്‍ കൂടുതല്‍ കാണപ്പെടുന്നത് കവിതയിലാണ് എന്ന് പറയാം . പുതിയ ബിംബങ്ങളും പ്രയോഗങ്ങളും ഇന്നും കൂടുതലായി പരീക്ഷിക്കപ്പെടുന്നതും കവിതയില്‍ തന്നെ . ചൊല്‍കാഴ്ചയില്‍ നിന്നും ചിന്താധാരകളിലേക്ക് വഴി മാറിയിരിക്കുന്നു പുതുകവിതകള്‍ . ദൈവത്തെക്കുറിച്ചുള്ള കിനാവുകളാണ് കവിതകള്‍ എന്ന കാവ്യാത്മകസങ്കല്‍പ്പത്തോടെ ഹരി എന്ന യുവകവി മാദകസൗന്ദര്യമുള്ള ഭാഷയില്‍ വിശുദ്ധ പോണ്‍ ചൊല്ലി മുഴുമിപ്പിക്കുന്നു. കവിതയിലെ ലാവണ്യനിയമങ്ങളെ കാല്‍മടമ്പിനാല്‍ തട്ടിയെറിഞ്ഞു കൊണ്ട് കോളിംഗ് ബെല്ലടിക്കാതെ കടന്ന് വന്ന കാമനയാണ് കവിത എന്ന് നമ്മോട് സംവദിക്കുന്നു ഈ വിശുദ്ധ പോണ്‍  

എന്റെ മരണത്തിനു ഉത്തരവാദിയായ പ്രണയത്തെ നാട് കടത്തുക എന്നും പറഞ്ഞു കൊണ്ട്, മൂന്നാംപക്കത്തില്‍ കരയ്ക്കടിഞ്ഞ വീങ്ങിയ, ശവഷിഷ്ടമായ പ്രണയത്തെ വരച്ചു കാട്ടുന്നു "മൂന്നാം പക്കം" ബ്ലോഗ് : അക്ഷരഭൂമിക /മൂന്നാം പക്കം എന്ന കവിതയിലൂടെ ഫെമിനാ ഫറൂക്ക്. പ്രണയവും ആത്മഹത്യയും സാമ്പ്രദായിക സങ്കേതങ്ങളിലും നിന്നും കുതറി മാറുന്ന കാവ്യബോധം ഈ കവിതയില്‍ നമുക്ക് കാണാം.

ശ്രീ.ജെയിംസ്‌ സണ്ണി പാറ്റൂരിന്റെ രണ്ട് കവിതകള്‍ കാലൊച്ചകളില്‍ കവിതയുടെ കാല്‍ച്ചിലമ്പൊലിയുണ്ട്. ലളിതമായ രചനാ രീതി കൊണ്ട് ഈ ബ്ലോഗു കവി വായനക്കാരെ ആകര്‍ഷിക്കുന്നു .

                   ബൂലോക കൂട്ടായ്മയില്‍ നിന്ന് ചലച്ചിത്രവും             

ബൂലോകത്തെ കുറച്ചു സുഹൃത്തുക്കളുടെ കൂട്ടായ്മയില്‍ നിന്നൊരു ലഘു ചിത്രം - ക്രോസ് . ചിത്രത്തിന്റെ കൂടുതല്‍ വിശദാംശങ്ങള്‍ നന്ദപര്‍വ്വത്തില്‍ പോയാല്‍ അറിയാം . 

സമ്പ്രതി വാര്‍ത്താഹ സൂയന്താം ചിരാമുളകിന്റെ മനോഹരമായ ഒരു യാത്രാ വിവരണം : നമ്മള്‍ ആല്പ്സ് പര്‍വ്വത നിരകളിലൂടെ സഞ്ചരിക്കുന്ന് ഒരു പ്രതീതി ഉളവാക്കാന്‍ ഇദ്ദേഹത്തിനു കഴിഞ്ഞു എന്നുള്ളതാണു ഇതിന്റെ പ്രത്യേകത. കൂടാതെ നമ്മുടേതായ സ്വന്തം സ്ഥാവരജംഗമങ്ങള്‍ നമ്മള്‍ പോലും കൈ വിട്ടപ്പോള്‍ അത് പഠിക്കാൻ അമിത താല്പര്യം കാണിക്കുന്ന വിദേശികള്‍ നമ്മളെത്തന്നെ പാഠംപഠിപ്പിക്കുന്നൂ, എന്നൊരു ഉപദേശവും ലേഖകന്‍ പറയാതെ പറയുന്നു. രസകരമായ അവതരണം.മനോഹരങ്ങളായ ചിത്രങ്ങള്‍ ഈ കുറിപ്പുകള്‍ വായനക്ക് സുഖം നല്‍കുന്നൂ.

ആപേക്ഷികം എന്ന ബ്ളോഗിന്റെ ഉടമസ്ഥന്‍ ശ്രീ.രഞ്ജിത്ത് എഴുതിയ ഒഷോയെ വായിക്കുമ്പോള്‍ എന്ന നല്ലൊരു ലേഖനം കണ്ടു . ഒഷോയെ അദ്ദേഹം സ്വന്തം കാഴ്ച്ചപ്പാടിലൂടെ നോക്കിക്കാണുകയാണു. ഓഷോയെ വായിക്കുമ്പോള്‍ ഇതിന്റെ ഒന്നാം ഭാഗം ഇവിടെയുണ്ട് രണ്ട് ഭാഗങ്ങളും നന്നായിട്ടുണ്ട്. ഭഗവാന്‍ രജനീഷ് എന്ന ഒഷോയെ ഒരിക്കല്‍ ഈ ലേഖകനും കൂട്ടുകാരും വളരെ ശക്തമായി എതിര്‍ത്തിരുന്നു.പിന്നെയെപ്പോഴോ, രഞ്ജിത്ത് പറയുന്നപോലെ അദ്ദേഹത്തെ വായിച്ചപ്പോള്‍ ....ആ വ്യക്തിയുടെ ചിന്താധാര മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിഞ്ഞു.ആ ചിന്തകളെക്കുറിച്ച് ലേഖകന്‍ ഇവിടെ എടുത്തെഴുതുന്നു.ഒട്ടും മുഷിപ്പില്ലാതെ,നല്ല വായനാ സുഖം തരുന്ന,ചിന്തോദ്ദീപകമായ മനോഹരമായ രചനാ ശൈലി.

ശ്രീമതി.ജുവൈരിയ സലാമിന്റെ പോസ്റ്റ് , ഒരു പതിമൂന്നുകാരന്റെ സര്‍ഗവാസന ഇന്നത്തെ തലമുറയുടെ നേര്‍ ചിത്രമാണ്. തൊടിയിലും ആറ്റിറമ്പിലും കളിച്ചു നടന്ന, തുമ്പിയുടെയും അപ്പൂപ്പന്‍താടിയുടെയും പിന്നാലെ ഓടിയിരുന്ന ഒരു തലമുറയ്ക്ക് ആശ്ചര്യമായി കമ്പ്യൂട്ടര്‍ ഗെയിംസിന്റെ വെര്‍ച്വല്‍ ലോകം. വെട്ടിയും കുത്തിയും വെടിവെച്ചും തിമിര്‍ക്കുന്ന ബാല്യ കൌമാരങ്ങള്‍ ... അവരുടെ ചിന്തകള്‍ ... ലോകം ചുരുങ്ങി ചുരുങ്ങി സ്ക്രീനിന്റെ ഇത്തിരി ചതുരത്തില്‍ എത്തുമ്പോള്‍ , കുട്ടികളുടെ ചിന്തകളും സ്വപ്നങ്ങളും ചുരുങ്ങി തന്നിലേക്ക് മാത്രം ഒതുങ്ങുന്നു. എല്ലാത്തിനെയും നശിപ്പിച്ച്, താന്‍ മാത്രം എന്ന ചിന്തയിലേക്ക്...

ഭക്ഷണം, വെള്ളം, വസ്ത്രം, പാര്‍പ്പിടം എന്നിവയൊക്കെ നമ്മുടെ അടിസ്ഥാന ആവശ്യങ്ങളായി സാമൂഹിക ശാസ്ത്രം പഠിപ്പിക്കുന്നു. ഇവ ഏവര്‍ക്കും അറിവുള്ള കാര്യങ്ങളുമാണ്. ഇവ പോലും ഇല്ലാത്ത മനുഷ്യര്‍ നമ്മുടെ നാട്ടില്‍ ഉണ്ട് എന്നതും മറ്റൊരു അറിവാണ്. എന്നാല്‍ അറിവുകള്‍ നമ്മെ പലപ്പോഴും സ്പര്‍ശിക്കാറില്ല. ഇവ മറ്റൊരു അചഞ്ചല വസ്തുവായി നിലകൊള്ളുന്നു. നമ്മുടെ ചിന്തകള്‍ ഉപരിപ്ലവമാകുന്നതും ഇതിനൊരു കാരണമാകാം. അറിവുകളിലേക്ക് ഇറങ്ങിച്ചെന്നു അതിനെ അനുഭവിക്കാന്‍ നാമാരും തയാറാകുന്നുമില്ല. ഇങ്ങനെയുള്ള ഒരു സമൂഹത്തില്‍ നേരിട്ടുള്ള അനുഭവങ്ങള്‍ മാത്രമേ നമ്മെ സ്പര്‍ശിക്കൂ. അത്തരം ഒരു അനുഭവം, പണ്ട് മുതല്‍ അറിവുള്ള ഒരു കാര്യം.... സമൂഹത്തിനെ പറ്റിയുള്ള പച്ചയായ അറിവുകള്‍, അവയെ ശരിയായി അപഗ്രഥിക്കുന്നവര്‍ക്ക് പ്രവര്‍ത്തിയുടെയും, നിശബ്ദതയുടെയും വാതായനങ്ങളാണെന്നും അഭിപ്രായമുണ്ട്. ഡാനിഷ് കെ ദാനിയലിന്റെ വിശപ്പിന്റെ ലോകം ഈ സത്യം വീണ്ടും നമ്മെ ഓര്‍മിപ്പിക്കുന്നു.

എല്ലാ മാന്യ വായനക്കാര്‍ക്കും സമ്പന്നമായ ഒരു വായനാ വാരം ആശംസിക്കുന്നു .
കുറിപ്പുകള്‍  തയ്യാറാക്കിയത് :

രമേശ്‌ അരൂര്‍ , ചന്തു നായര്‍ , കുഞ്ഞൂസ് , 
  അതിഥി: സന്ദീപ്‌ -    പുകക്കണ്ണട